In de lift staan we met zijn zessen. ‘Waar moet u zijn’, vraagt een oudere man die bij de deur staat. Hij komt op mij over als een bezoeker.
‘Op de vierde etage’, antwoord ik.
‘Daar kun je beter niet zijn’, zegt hij. ‘Dat is de ergste afdeling’.
Ik ga een vriendin bezoeken in een verpleeghuis. We gaan nu 34 jaar met elkaar om. Ze is van achtergrond verpleegkundige, net als ik, al kennen we elkaar niet uit de zorg.
Ze heeft een hersenbloeding gehad. Volgens haar echtgenoot heeft ze aan één zijde van haar lichaam beperkingen met bewegen. Daarnaast kan ze in haar emoties ‘blijven hangen’ en heeft ze geen ziekte-inzicht. Hij zegt: ‘Ze is mijn oude vertrouwde echtgenote niet meer.’
Ik kom haar kamer binnen en een verzorgende - later kom ik erachter, dat ze eerstejaars leerling is - staat onzekere bewegingen te maken met een tilapparaat. Mijn vriendin bungelt in een matje. Ik pak haar vast en samen met de verzorgende bewerkstellig ik, dat mijn vriendin behendig landt. Ik bevestig het tafelblad in de rolstoel en stabiliseer mijn vriendin met ‘Jantje’ en ‘Pietje’, twee kussentjes.
Verzorgster: ‘Ik merk, dat u ervaring heeft. U bent zeker zussen?’
Dat vinden we een compliment. Al zien we elkaar maar af en toe: we zijn soulmates en hebben aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. Dit is altijd zo geweest. En dit zal altijd zo blijven.
De verzorgende voelt goed aan, dat er een band is tussen ons. Zij komt er wel met haar opleiding!
Voor mij is mijn vriendin dezelfde gebleven. Al kan ze niet meer lopen, niet meer zelfstandig rechtop zitten, al kwijlt ze, al ontbreekt haar elk ziekte-inzicht, al heeft ze oordeel- en kritiekstoornissen en al kan ze niet plannen & organiseren. Haar geest is intact. We hebben die middag fijn bijgepraat over onszelf, onze gezinnen en al wat ons bezighoudt. En nog fijner: we hebben heel wat gelachen.
Natuurlijk zijn haar omstandigheden verdrietig. Ze ervaart dit zelf niet zo. Gelukkig maar, misschien.
Ik heb genoten van deze vriendinnenmiddag!