Haar dorst is enorm. Maria verwijst over een film die ze ooit bekeken heeft. Hier herkent ze zichzelf nu in.
Die film is gebaseerd op een in 1972 verongelukt vliegtuig met aan boord een jong rugbyteam. Het vliegtuig vloog hoog boven het Andes-gebergte op de grens van Argentinië en Chili. 27 Passagiers overleefden het ongeluk en wachtten in de extreme vrieskou op redding.
Het eten is al gauw op en ze blijven in leven door de overleden collega’s op te eten. Uiteindelijk doden ze de zwaksten en deze eten ze ook op. Na acht dagen worden ze ontdekt en geëvacueerd.
Maria zegt, dat ze zich nooit heeft kunnen voorstellen, dat je een medemens dood om zelf te overleven. ‘Nu kan ik het goed begrijpen. Ik ben in staat om iemand te vermoorden, als ik hierdoor zou kunnen drinken.’
Ze zegt, dat ze weg wil lopen, ver weg. Ik zeg: ‘Maria, van mij mag je lopen zover je wilt. Ik ga met je mee.’
Dit zijn de laatste woorden die ik met haar heb gewisseld. Een paar dagen later is ze overleden in aanwezigheid van een van mijn collega’s. Ze niet meer bij kennis geweest, doordat ze onder invloed was van morfine. Dit was haar wens.
Was er uiteindelijk sprake van overgave en vrede? Eerlijk gezegd, betwijfel ik dat. Fysiek moest ze zichzelf neerleggen. Er was geen ruimte voor iets anders.